ölüm

• cesaretim, hayatta sahip olduğum en karakteristik özelliğim sanırım.
  
  bunu övünmek için söylemiyorum. aksine çoğu zaman sorunlu olarak mimlenmeme sebep olan da cesaretimdir; başıma türlü türlü hadiseler gelmesinin sebebi de.
  
  şöyle bir düşündüğümde cesaretimin en temel sebebi "en fazla ölürüm" tesellisi. yine bunu bana söyleten de, çocukluğumdan bu yana ölümü ve ötesini merak edip araştırmam ve bu durumun beni heyecanlandırıyor olması.
  
  "yüzüne bakılmaya korkulan" amirlerimin üstüne yürüdüm, kavgaların ortasına daldım, "aman bulaşma" denen kişilere hep "en fazla ölürüz ne olacak" motivasyonu ile bulaştım.
  
  evlendim, baba oldum. hala değişen bir şey yok.
  
  işte ölümü bilmek ve tanımak böyle bir şey.
  
  yaşadığınız maddi aleme bir bakın. doğal kaynakları tükenmek üzere, dengesi tamamen bozulmuş, nükleer bir felaketin savaşın eşiğinde. gelir dağılımındaki adalet konusuna girmiyorum. üstelik zengin olsan bile yapacağın her şey sınırlı. 3 ev 3 araba yerine 30 ev 30 araban olacak. sonu yok yani, müthiş bir şekilde "sınırlı" gezegene "limitlenmiş" kodlarla doğuyoruz.
  
  en fazla ölürüz ne olacak?
  hayatta asla tadamadığımız hazlar rüyada keyiften ya da korkudan uçuruyor. uyanıkken var olan limitlerin, uyuyup gözünü açtığında kayboluyor.
  
  ister tasavvuf oku, istersen klasik islam, istersen doğu mistisisizmi, istersen new age müridi ol...
  
  hepsinde "öldüğünde, doğacaksın" derler. mevlana ölümü "düğün günü" gibi bekler.
  
  o zaman ölümden korkmak neden?
  bu dünyada yaşanabilecek en son nokta ölüm ise, bir korkak gibi yaşamak neden?
• bugün anneannemin vefat etmesiyle, bütün gün sorguladığım aklımdan çıkmayan son. aklıma gelen ilk şey onunla yaşadığım son anılarım, çok zor bir şeymiş . geriye kalan tek şey anılar ve bana kattıkları . küçükken hasta olmuştum bana çok iyi bakmıştı o gün . küçükken köye gider ellerini öperdim. mekanın cennet olsun.